Het was over tienen op vrijdagavond toen ik mijn auto door donkere en stille maar zeer karakteristieke straatjes van Noordwijk-Binnen stuurde. Achter openstaande slagbomen doemde vanuit het niets het kolossale gebouw van Zorgcentrum Jeroen op. Het leek alsof het er rustig was. Maar schijn bedroog.
De Noordwijkse Bridgeclubs De Vuurbaak en De Dummie hadden gezamenlijk vanaf 1 juli jl. al acht zomerdrives georganiseerd. Vanavond werd de negende gehouden en ging het om de finale. Die vond plaats in de werkelijk gigantische recreatiezaal van het Zorgcentrum, waarvan de bar doorliep in de al even imposante hal.
Meer dan honderd mannen en vrouwen zaten er vooral heel rustig te kaarten, alhoewel dat werkwoord voor mensen die het edele spel Bridge spelen waarschijnlijk vloeken in de kerk is. Mea culpa.
Ooit heeft iemand moeite gedaan om me uit te leggen waar het bij Bridge om ging. Ik besloot toen om het daarbij te laten.
Ik bouwde mijn geluidsinstallatie op. Niemand smeet met kaarten of gooide een tafel om. Er waren geen stemverheffingen. Er werden glaasjes wijn, bier en fris gedronken. Zo tegen elf uur mocht ik van de coördinator van de Zomerdrives (mijn vriend Cor Spaargaren) zachtjes "rustige liedjes" gaan zingen. Alhoewel het toch om een finale ging keek niemand verstoord op.
Ik was geboekt om de mensen bezig te houden terwijl de jury de uitslagen zou verwerken. Dat optreden zou het mooie bedrag van € 150,= opleveren voor de Stichting Werkgroep De Ruyter (
www.werkgroepderuyter.nl) , een organisatie die al meer dan twintig jaar voor hulp zorgt aan instellingen en mensen in de armste gebieden van Oost-Europa.
Ooit kreeg ik een schijnbaar normale kerstkaart toegestuurd met daarop een schoolklas met jonge kinderen. Ze waren stuk voor stuk leuk gekleed en hadden goed materiaal om mee te spelen. Wie de achterzijde van de kaart las, wist dat het ging om een schoolklas uit zomaar een boerendorp uit de Oekraïne. En dat alle kleding en spullen op de foto giften waren. Verzameld en vervoerd door de Werkgroep.
Ik heb een diepe bewondering voor mensen die niet stilzitten. Die initiatieven blijven nemen om de ongelijke verdeling van welstand in de wereld een beetje te verbeteren.
Toen de laatste bridgepartijen waren afgerond schroefde ik het tempo en het volume wat op. Cliff Richard deed het zoals zovaak bij deze leeftijden goed. The Young Ones, Congratulations, Living Doll. Daarna Hollandse meezingers. Al liplezend stelde ik vast dat de meeste deelnemers aan de finaledrive behoorlijk tekstvast waren.
De voorzitter van een van de verenigingen zei dat hij mij bij binnenkomst voor een taxichauffeur had gehouden. Hij dacht bij een Zingende Advocaat aan een "wat oudere heer".
Ik kreeg er nog meer zin in en de leden van De Dummie en de Vuurbaak evenzeer. Alhoewel ik in mijn linkerooghoek na de uitslagen een aantal mensen bij de jurytafel zag staan bleven de uitgedeelde prijzen bij hun respectievelijke eigenaars.
Ik vond dat de Vuurbakers en de Dummies bewezen dat meedoen belangrijker is dan winnen.
In al die vrolijkheid nam ik dankbaar € 150,= in ontvangst die ik in de blije energie van de avond aan de Werkgroep overmaakte.
Zie ook
http://www.nbbclubsites.nl/club/9005 (De Vuurbaak) en
http://www.nbbclubsites.nl/club/9046 (De Dummie).
