Partijen in een conflict stellen elkaar zelden vragen. En als ze het doen, zijn het vaak gesloten vragen. Waaruit je het antwoord van de vragensteller al kunt afleiden.
Dat is niet echt een manier om meer van de ander te weten te komen. Laat staan om beweging in een conflict te krijgen.
Wat werkt wel?
Als mediator ben ik nieuwsgierig naar wat er onder de verhalen van de partijen zit. Waar het echt om gaat. Ik stel me dan graag ‘dom’ op. Ik wil geen stukken lezen of andere ‘bewijzen’ zien. Ik wil het verhaal horen van alle partijen.
Daarvoor stel ik vaak open vragen. Dat zijn vragen die met wie, wat, waar, hoe of wanneer beginnen. Daarna luister ik. Ben ik stil. Vraag ik alleen door als me iets niet duidelijk is. Of vat ik samen wat ik heb gehoord. Als check.
Wat brengt dat?
Wie gehoord wordt, al is het in eerste instantie alleen door mij als mediator, gaat ruimte ervaren. Ruimte, waarin meer mogelijk is dan de eigen waarheid. Die ruimte werkt ook aanstekelijk. Partijen gaan meer naar elkaar luisteren. En als het even kan komen ze daardoor zelf in beweging.
En kan ik achteroverleunen.
Want dan hebben partijen mij helemaal niet nodig om samen een goede oplossing te vinden.
