Lugus en Science Meets Business deden samen. Ook de Venture Academy was van de partij. Het resultaat heette Gulliver.
Een wedstrijd die uit veel en ingewikkelde voorronden had bestaan. Ik presenteerde de finale. Vijf student-ondernemers namen het tegen elkaar op. Acht minuten presenteren, zeven minuten vragen beantwoorden. Een ervaren en strenge jury van ondernemers wilde weten of het product concreet de klanten bekend en de doelgroep niet te groot zou zijn.
We waren In de Aalmarktzaal, een van de stadspodia van Leiden. Af en toe duizelde het me, al die Engelse termen. Gulliver bestond uit vijf Whatever I Need (WIN) sessies. Lugus is een vereniging die student-ondernemers support biedt. Want "hulp" klinkt zo Nederlands. Science Meets Business en Ventury Academy zijn initiatieven vanuit de Universiteit Leiden voor studenten en ondernemers.
De voertaal van de finale was Engels. Dat vond ik een uitdaging en soms ook een beetje koddig.
Prins Constantijn kwam en ik mocht hem een half uur interviewen. Hij droeg geen das. Ik dacht aan zijn vader Claus, die op 9 december 1998 tijdens een toespraak zijn stropdas afwierp. Maar Constantijn had het gewoon druk als speciale gezant van Startupdelta 2020 en als bedenker van Startup Fest. Daar paste geen das bij. Ik knikte begrijpend zonder de logica van die redenering te snappen. De prins kwam op dreef toen hij het over zijn Startup activiteiten had. Hoe internationaler, hoe beter. En je moest als ondernemer een beetje “angry” zijn. Zelfs had hij die “boosheid” niet, maar hij was dan ook alleen de stimulator van een nieuwe generatie.
De finalisten vond ik aanstekelijk door hun enthousiasme. Niall Hodgings, een Noord-Ier, won. Hij sprak een beetje onverstaanbaar Engels. Wat hij precies deed werd mij niet, maar de jury wel duidelijk. De bierdrinkers van Zero wonnen met hun gekoelde onderzetter de publieksprijs. Buxenus stopte een lab in een box. Spawn bouwde een app voor gamers die elkaar via een social media platform willen ontmoeten. En de boezemvrienden van Idris Solutions ontwikkelden een implantaat om kankercellen op te sporen en te vernietigen. Ik was stiekem wel een beetje trots op al die jonge mensen die zo gedreven (eh: passionate) bezig waren.
Ik vond ze alleen zeker niet kwaad. Toch leken ze zich prinsheerlijk te voelen.
