Over af en toe stilstaan bij wat je denkt. Over het aan elkaar knopen van juridische, mentale en emotionele eindjes. Over anders denken waardoor je anders kunt voelen en anders kunt doen. Met een beter resultaat.
Ik kijk naar het indrukwekkende afscheidsconcert van Rob de Nijs in Ziggo Dome en denk terug.
Het waren de jaren tachtig en ik had me in een vlaag van overmoed opgegeven voor een diskjockeywedstrijd op mijn studentenvereniging. Ik zag zomaar voor me dat ook anderen op de dansvloer uit hun dak zouden gaan bij een live-versie van ‘Zondag’ van (inderdaad) Rob de Nijs.
Toen ik de naald op de juiste plek van de langspeelplaat zette en ik de opzwepende tonen van het nummer extra hard liet klinken bleef iedereen langs de kant staan.
“Heb je niet de Rolling Stones of zo?” hoorde ik. Zo’n plaat had ik niet meegenomen. Ik beperkte mijn optreden en vertrok.
Ik liep naar huis. In mij borrelden gevoelens van schaamte, falen en mislukking op. Ik dacht na. Niet iedereen deelde mijn passie voor “Zondag”. In ieder geval wilde niemand daarop dansen. Dat vond ik jammer, want als diskjockey is dat uiteraard wel de bedoeling.
Toen kwam het inzicht dat ik een keuze had. Ik kon mezelf diskwalificeren en overgeven aan alle nare gevoelens in mij of ik kon het gewoon jammer vinden. Ik koos voor het laatste.
Anders denken doet anders voelen. Het leidt ook tot anders doen. En tot een beter resultaat. Toegegeven: het gaat niet altijd zo makkelijk als toen. Maar ik heb geleerd dat het loont als je af en toe echt stilstaat bij wat je denkt en wat je voelt.
In mijn werk knoop ik juridische, mentale en emotionele eindjes aan elkaar. In gesprekken met ondernemers. Alleen of in een team. Doorvragen is mijn vak. Samen komen we tot nieuwe inzichten en energie.
Ik sla mijn ogen op naar het concert van Rob de Nijs. Ik hoor en zie “Zondag”. De zaal gaat uit zijn dak.
