Over de verwoestende kracht van jouw eigen verhaal. Over waarheid, anders denken en anders zien.
Jaren geleden kreeg ik een ansichtkaart van een vriend waarmee ik een stevig conflict had. Over de volle breedte had hij zijn visie op ons geschil beschreven. Ik was het op meerdere punten niet met hem eens, maar was blij met de nuances die hij aanbracht.
Na het lezen van de tekst draaide ik de kaart om. Op de voorkant stond een kunstwerk afgebeeld. Onder een in brons gegoten hoofd zag ik een hand waarvan de duim omhoog stond, de wijsvinger vooruitwees en de overige vingers gebogen waren. Het klassieke teken voor een pistool.
Er kwam onmiddellijk intense boosheid op en ik was alle nuances van mijn vriend vergeten. Een pistool! Wat een bedenkelijk symbool van hoe hij kennelijk over mijn kijk op de zaak dacht. Ik herlas de tekst op de achterzijde en mijn verontwaardiging werd groter.
In die tijd had ik schrijfles en de opdracht was om een verhaal bij een kunstwerk te schrijven.
Ik schreef een vol uur lang een vlammend betoog over van wat mijn vriend me kennelijk duidelijk had willen maken. Dat mijn argumenten rijp waren om te worden afgeschoten. Met een pistool.
De docente vroeg om de naam van het kunstwerk te noemen en dan ons verhaal voor te lezen.
Ik had geen idee en keek op de kaart.
De denker
Ik staarde voor me uit. Natuurlijk kende ik het beroemde beeld van Rodin. Maar dat was een bedachtzame man, niet iemand die met zijn hand een schietbeweging simuleerde.
Mijn blik ging naar de ansichtkaart en langzaam draaide ik deze een kwartslag om. De mij vertrouwde afbeelding van een bronzen figuur die zijn middelvinger, wijsvinger en duim tegen zijn wang laat rusten werd zichtbaar. Een symbool van reflectie.
Ik las de tekst op de achterzijde nog een keer. Het was een volstrekt andere boodschap. En zelfs met de beste wil van de wereld kon ik in de hand van de Denker geen pistool meer ontdekken.
