Een jongen die zo weggelopen lijkt van de cover van Men's Health kijkt in de spiegel van de kleedkamer in de sportschool.
Hij fronst als ik hem aankijk. "Ik zou wat meer op willen drogen", zegt hij.
Nu frons ik. Hij wijst op een klein blond ventje dat met een drinkbeker door de kleedkamer rent. "Ik heb het goed voor elkaar, hoor. Vriendinnetje. Twee kindjes. En dan ga je pepernootjes eten hè?" Ik zeg niets en denk na over het oorzakelijk verband tussen een vrouw en pepernoten.
Ik kijk naar zijn in ieder geval voor mij indrukwekkende, ontblote torso. Hij pakt met zijn duim en middelvinger een minuscuul vetlaagje rond de buikstreek vast. "Kijk, dit moet strakker."
Het kleine blonde ventje heeft andere zorgen. "Papa, ik moet plassen." Zijn vader rent hem achterna, richting de WC. Ik kijk in de spiegel voordat ik naar de sportzaal ga. Als er één buik zou moeten opdrogen is het wel die van mij. Ik kom die buik ook tegen als ik in de lift van mijn kantoor sta. Of als ik foto's van mezelf bekijk.
Ik weet dat ik het ben die kijkt en oordeelt en dat anderen per definitie niet mijn werkelijkheid waarnemen. Wie valt mijn buikje op of houdt zich daarmee bezig? Dus wat of wie beweegt mij om me hier twee keer per week de uitputtingsgrens te laten bereiken? Toch leg ik braaf het circuit af. En lig ik een half uur later hijgend naast een van de toestellen.
Ik heb ook een vriendinnetje en twee kindjes. Iets ouder dan de jongen in de kleedkamer, maar toch. Gisteren zag ik bij de bakker alweer pepernoten liggen. Ik twijfelde, liep door, ging terug, keek weer en kocht niets.
Ik zag mezelf in de winkelruit staan en voelde me opeens ontzettend opgedroogd.
