Het PvOO organiseerde op 10 maart 2014 een bijeenkomst in zalencentrum La France in Oegstgeest. De zeven (!) lijsttrekkers van de politieke partijen in Oegstgeest deden mee aan een debat.
In de aanwezigheid van zakenmensen. Want PvOO staat voor Platform voor Ondernemers Oegstgeest. De bestuursleden Marc Cremers en Karen Rueb vroegen Lia van Schaijk en mij om debatleiders te zijn. Dat wilden we graag. Met vereende krachten draaiden we een strak format voor de avond in elkaar, met hulp van ontwerpster Patrica Torrance en DJ Pieter Walvaart.
Ik had nog wat zelf geschoten foto’s van Oegstgeester bezienswaardigheden liggen. Met behulp van mijn Mac was het een kwestie van een paar muisklikken om een flitsend introfilmpje te maken
Gek genoeg dacht ik bij de Oegstgeester politiek in debat aan de film Live and Let Die, de eerste James Bond met Roger Moore en een vrouwelijke hoofdrol voor de mysterieuze Jane Seymour. Ik begreep lange tijd niet waarom ik juist die film intuïtief met de lijsttrekkers uit Oegstgeest had verbonden.
Uiteindelijk hield ik het er op dat het waarschijnlijk kwam door die beroemde scène waarin een bekende van James Bond met zijn hand in zijn nekvel grijpt om met één armgebaar zijn gezichtsmasker af te trekken. Waardoor opeens een voor James Bond bekende “boef” voor hem staat. Zie hier de metafoor van de politiek.
Op de avond van het debat was het aardig druk in La France. Er stonden drie statafels met microfoons op het toneel voor degenen die zouden debatteren. Er waren zitjes voor de lijsttrekkers die pas later iets zouden mogen zeggen, er was een videoscherm waarover rechthoekige balken liepen – de Franse sfeer noopte tot concessies – en Lia en ik hadden een “Madonna” headset op ons hoofd.
We introduceerden de debatterders met een “fout” rijmpje, uitgesproken op de bekende tune uit het praatprogramma RUR van Jan Lenferink.
Enigszins onwennig betraden de zes mannen en één vrouw het toneel. Een van de lijstttrekkers was verhinderd (ook dat is Oegstgeester politiek) en had de wethouder c.q. lijstduwer van zijn partij gestuurd.
Marc had een rekenkundig perfect systeem bedacht waardoor de lijsttrekkers even zovaak achter de microfoons zouden mogen plaatsnemen. Alleen hij kon bedenken dat, uitgaande van vijf onderwerpen (Detailhandel, dienstverlening, mobiliteit, ruimte voor ondernemen en regionale samenwerking) een 3-3-2-3-3 verdeling daarvoor de rekenkundig enig juiste oplossing zou zijn.
De politici spraken veel en ik denk dat het door mijn focus op het eerlijk verdelen van spreektijd kwam dat de inhoudelijkheid van hun gesprek mij van tijd tot tijd zelfs volledig ontging. Een aantal sprekers in de zaal stelde vragen en menigeen werd steeds bozer al naar gelang het betoog vorderde. Het stellen van open vragen waarop een antwoord werd verwacht was er in deze politieke arena niet bij.
Omdat de onderwerpen tevoren strak waren beperkt tot 20 minuten en geluidsman Pieter Walvaart als het tijd was onverbiddelijk een lekkere RTL tune de lucht in slingerde kon iedereen na ongeveer zeven kwartier aan de borrel. En stond links en rechts, lokaal of landelijk, gebroederlijk en gezusterlijk aan het bier en de wijn.
Franse wijn uiteraard.
Ik vroeg me af op wie ik nou eigenlijk zou gaan stemmen.
