De storm joeg ontelbare koude regendruppels voort. Het Landhuys op Tespelduyn in Noordwijkerhout was met een tentconstructie uitgebouwd.
De wind liet het doek en de wanden klapperen en veroorzaakte veel lawaai. Maar het bleef gelukkig droog. Als vriend van Dorcas Regio West mocht ik een Dinner With Friends aan elkaar praten en daarbij de hoofdspreker van de avond introduceren, oud doelman van PSV en van het Nederlands Elftal Hans van Breukelen. Dat deed ik graag waarbij ik licht provocerend met mijn PSV clubcard zwaaide.
Hans sprak over de macht van het individu en de kracht van het team, of andersom. Kern van zijn boodschap: als je anders kijkt verandert de wereld. Als anderhandelaar was ik dat natuurlijk met hem eens. Hans van Breukelen werd fameus doordat hij in 1988 de beslissende strafschop in de Europacup I finale van PSV tegen Benfica stopte. Een maand later deed hij hetzelfde voor het Nederlands Elftal in de gewonnen finale van het EK in Duitsland, tegen Rusland. Hans kende de hoek die de strafschopnemer zou kiezen doordat hij het boekje van oud trainer Jan Reker had geleend waarmee maar weer bewezen is dat een goede voorbereiding het halve werk is.
Dorcas oprichter Dirk-Jan Groot zag het allemaal tevreden aan. Met zijn grijze manen en karakteristieke volle baard doet hij mij altijd denken aan Kapitein Iglo die in een TV-commercial kinderen met onnatuurlijke stemmen op vissticks trakteert. Dirk-Jan is een hardcore fondsenwerver. Een vakbondsman voor armen en onderdrukten. Hij had dan ook herhaaldelijk tegen mij gezegd dat er vanavond veel geld opgehaald moest worden om voor schoon drinkwater voor een project in Afrika te kunnen zorgen.
Uiteraard onderschreef ik dat doel, maar, zo gaf ik aan, een diner met vrienden moest niet betekenen dat men zich verplicht voelde de portemonnee te trekken. Ik nam de microfoon en zei dat het soms lijkt alsof er maar één werkelijkheid is maar dat in feite alles tegelijk gebeurt. Dat er dus ontelbare werelden zijn. Rellen in Hong Kong, storm in Noordwijkerhout, watersnood in Afrika. Alles op hetzelfde moment, door iedereen met eigen en dus andere ogen bekeken. De enige universele taal is die van het hart en die kun je die alleen met je eigen hart verstaan.
Ik voelde aan mijn hart dat ik contact had met de harten van de vrienden en vriendinnen in de zaal, maar opeens leek die verbinding te zijn verbroken. Ik draaide mijn hoofd naar waar de gasten keken en zag een hevig gebarende Dirk-Jan bij een laptop, voor een donker projectiescherm. Aan de overkant hing een tweetal medewerkers aan het plafond met daaraan een beamer. Wat men ook deed, er kwamen geen plaatjes van Afrika met vervuild drinkwater en harde statistieken over waterputten op het scherm. Ik sprak ondertussen door maar merkte dat het aan dovemansoren was. Daarop besloot ik om Dirk-Jan naar me toe te trekken, die met zijn rug naar het publiek toe stond.
“Waar draait het bij het project Water voor Nu en Later in Afrika precies om, Dirk-Jan?”, vroeg ik. “Om zoveel mogelijk geld. Wij moeten vanavond het verschil maken. Vul de kaarten in die op uw tafel liggen dan kunnen wij waterputten bouwen.” Dirk-Jan sprak het uit met zijn staccato West-Friese stem. Daarna draaide hij zich weer om naar de laptop en begon wanhopig maar tevergeefs op knoppen te drukken en aan snoeren te sleuren.
Ik kondigde het toetje aan. Een schaal met verschillende zoetigheden die de mensen aan tafel ook zonder mijn diensten als mediator probleemloos verdeelden.
Dorcas kreeg uiteindelijk € 45.000,= waarbij ik me afvroeg of dat kwam omdat de harten of alleen de portemonnees van de mensen open stonden.
Na enige afweging hield ik het op beide. Dat leek mij de enig juiste invalshoek.
