Er viel weer genoeg te beleven in het Radisson Blu Palace Hotel. Het bekende recept: tien minuten presenteren, tien minuten vragen stellen. Door de jury en het publiek. Met in de zaal meer dan honderd toeschouwers, een mooie opkomst. Opnieuw waren er drie mannelijke ondernemers. Gelukkig waren er ook inspirerende vrouwen.
Zoals Chantal van der Boog, accountmanager van Rabobank Leiden-Katwijk. Een coming woman met de spreekwoordelijke hand aan de geldkraan van elke ambitieuze ondernemer. Zij maakte deel uit van de jury, net als Britta van Egmond. De Britta van Egmond, uit de roemruchte Noordwijkse architectenfamilie. Die het (jawel) Radisson Blu Hotel in Noordwijk ontwierp. En ook de jeugdgevangenis Teylingereind in Sassenheim. Britta stond voor de tweede keer in de Next Women 100, een ranglijst van het FD van succesvolle vrouwelijke ondernemers. Samen met Chantal mocht ze vragen stellen aan knuffelbeer Chocoted alias Ted Steinebach. Vrouwen en chocolade. Nadere toelichting is onnodig. Ted is een patissier die exclusieve bonbons maakt met exotische namen als Gunpowder Lavender en Suga Tresor.
De zaal en vooral de jury smachtten naar een voorproefje, maar dat kwam er niet. Ted gaat eerst een jaar naar New York where it’s up to him to make it there so that he can make it anywhere - als Sinatra het zou mogen zeggen. Collega Jelle Rood bleek een makkelijke prater te zijn die de Brinkman shuffle nieuw leven had ingeblazen, omdat hij kilometers maakte over het ruime podium. Jelle en zijn collega Jacco bedachten de logische naam Jelcos voor hun online marktplaats met daarop produkten van speciaalzaken. Zodat de drukbezette zakenman of –vrouw na een dag van hard werken de betere spullen van de echte slager, bakker of groenteboer zou kunnen bestellen. In plaats van liflafjes via de bekende kanalen en supermarkten.
Ik dacht lollig te zijn door het met Jelle over een door mij op de website ontdekte kleurplatenwedstrijd van Billyworst te hebben waarmee een figurantenrol in de aanstaande bioscoopfilm Keet en Koen en de speurtocht naar Bassie en Adriaan kon worden gewonnen. Maar dat bleek een actie te zijn van concurrent Jelco op dus de verkeerde website. Een letter verschil en je bent bij de concurrent. Ik nam me voor om de juiste website in mijn browser te zetten.
Edwin van der Heide presenteerde losjes en zelfverzekerd. Met zijn technisch meesterbrein Bas Groenendaal schetste hij een mooie toekomst voor de magneten die ingrijpende en destructieve lasnaden zouden doen vergeten. Een McNetiq maakt dat mogelijk. Edwin zei dat "de magneet een onuitputtelijke bron van energie is waar we dus meer mee zouden moeten doen”. Dat understatement leverde hem mede zowel de publieksprijs als de juryprijs op en daarmee een ticket voor de Grande Finale van LEF op 2 juni 2015 in de Leidse Schouwburg. 
Jelle Rood, Ted Steinebach, Edwin van der Heide, Bob Heeren en Iris Tegelaar
Nadat Iris Tegelaar van KWIK de publieksprijs had uitgereikt en juryvoorzitter Mike Korenvaar van BDO McNetiq de officiële LEF lauwerkrans omhing mocht ik Bakker Van Maanen Johan interviewen. Johan bleek de gouden cirkels van Simon Sinek meer dan goed te begrijpen. Hij legde uit waarom het door hem en zijn broer Henk-Jan enkele jaren geleden overgenomen bedrijf doet wat het doet, hoe men dat doet en wat men doet. 
Bob Heeren en Johan van Maanen
“Waar kom jij ’s morgens je bed voor uit?” vroeg hij mij, natuurlijk retorisch. Maar ik zei (omdat ik, als ik op het podium ben nou eenmaal ook graag wat wil zeggen): “Beschuit. Van Bakker Van Manen, uiteraard”. Johan lachte beleefd. “Het waarom wat je doet is je passie”, legde hij uit. “Het hoe heeft met je talent te maken. En het wat met de business. Als je doet wat je goed kan en als je dat met je hart doet ben je succesvol in de business". Het was even stil in de zaal, want die gedachte raakte de roos.
"En wat je dan doet, maakt niet zoveel uit", ging Johan daarna verder. "Als je het maar met liefde doet". Dat was een uitspraak om trots (of: in het vocabulaire van Bakker Van Maanen) fier op te zijn. Ik dacht: "Geef ons heden ons dagelijks brood, met liefde gemaakt. Want wat heeft een mens nog meer nodig?".
Uiteraard was dat een retorische vraag, waarop in mijn geval niemand snedig antwoordde.
