Ik was boos en dat mochten de mensen om mij heen weten ook. Ik vond dat ik groot gelijk had en dat mij onrecht werd aangedaan.
Mijn woorden waren vuurpijlen. De anderen schoten terug. Het werd een gevecht. Ik wist dat ik een keuze had. Doorgaan en de boel laten escaleren of me anders gaan gedragen.
Het kostte me moeite maar ik koos voor het laatste. Dat lukte door een mentale pauze te nemen. Mezelf af te leiden, door in dit geval te denken aan een kop tomatensoep met brood.
Toen ik me weer op de ruzie richtte kon ik me herinneren wat ik altijd doe als ik als mediator, gespreksleider of advocaat met boze mensen te maken heb. Ik werd stil en luisterde. Ik oordeelde niet of stelde mijn mening in ieder geval uit.
Ik vertaalde in mijn eigen woorden wat ik hoorde. Ik benoemde gedachten, emoties en intenties en keek naar lichaamstaal of te zien of wat ik zei effect had. Dat was zo. De opwinding daalde.
Ik voelde ruimte ontstaan. Het was alsof onze ruzie kromp en op een stipje in de verte leek, zoals mensen steeds kleiner lijken te worden als je een hoge toren beklimt.
Omdat ik had geluisterd was ik nu niet meer zo overtuigd van mijn eigen gelijk. Ik keek anders naar mijzelf en naar de anderen.
De ruimte om ons heen voelde groter en toch was er meer verbinding.
Ik dacht over hoe anders ik nu naar space keek en voelde me high worden.
